روزگار می‌گذرد و در گذرِ پر هیاهویش، برای هر کس خاطره‌ای متفاوت را بر جای می‌گذارد…
اما من فارغ از جنجال‌ها و غوغای رقیبان، چند روزی است با رفیقی درد آشنا توفیق همراهی یافته‌ام، همو که رفاقت و همنشینی با وی را ”کیمیای سعادت“ می‌دانم و نگاهِ پر فیضش را عامل رویش تخمِ دل، که گفته‌اند:
مِی‌نروید تخم دل با آب و گِلْ /٭/ بی‌نگاهی از خداوندان دل
اگر خاطرش رنجور نمی‌شد و بر حضرتش دشوار نمی‌گذشت، به حتم سوزِ دلم را به قلم می‌سپردم تا او نیز با اشک‌هایش آتش درونِ هجران کشیده‌ای را فرو نشاند، دریغا که این نوشته‌ها را خوش نمی‌دارد…
خدایش در همه حال از بلا نگهدارد /٭/ فرشته‌اش به دو دست دعا نگهدارد
گاه دلم برای آنانی غمین می‌شود که بی‌آن‌که از سبوی رفاقت و همنشینی با صالحان، جرعه‌ای نوشیده باشند و کام بیمارشان را درمان کرده باشند، تا شیرینی‌اش را احساس کنند و خود و دیگران را از شرِّ نفس بهیمی برهانند، با شدّ و مَدّ به جان رهروانِ واقعی طریقت می‌افتند و به جای آن‌که مرهمی بر دردی باشند، عامل پخش ویروس‌های کشندهٔ روح می‌شوند.
کاش این کوته‌نگرانِ نکوهش‌گر، به نگاه‌هاشان وسعت می‌دادند و سخن “حطیئه” شاعر عرب را درک می‌کردند و به کار می‌بستند که می سراید:
أقِلِّوا علیهم لا أبا لأبیکم من اللوم /٭/ أو سُــدُّوا الـخـلل الـــذی سَــدُّوا
یا بر آنان کمتر خرده گیرید و از ملامت‌گری‌هاتان بکاهید، یا کمر همت را بسته و آن شکافی را که آن مصلحان بستند، ببندید.
اینجاست که چرایی نیاز به “تزکیه و احسان” یا همان “تصوف و عرفان” برای ساختن نسل‌های متعهد و انقلابی، به معنای واقعی کلمه، احساس می‌شود.
به گفتار زیبای امام سید ابوالحسن ندوی رحمه‌الله: «اگر کسی معتقد است که نیازی به تزکیه نیست بر او لازم است که راه حل بهتری برای درمان بیماری‌های باطنی، ارائه دهد… اگر مطب پزشکی تعطیل می‌شود، باید مطبی بهتر و مجهزتر به جایش بنیان نهاده شود، از خرد به دور است که بیمارستانی تخریب شود تا کتابخانه‌ای بزرگ، به جایش دایر گردد؛ زیرا هرگز کتابخانه با تمام مزایای ضروریش، جای بیمارستان را پر نخواهد کرد.»
نویسنده: ولی الله رفیعی
منبع: دانشنامه اسلامی تبیین
